บทที่ 4 ตอนที่ 4
พุดแก้วหยุดร้องไห้ เบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้นดีใจ ความหวังฉายแววระริกผ่านดวงตาหวานฉ่ำ
“ตำแหน่ง? ตำแหน่งอะไรเหรอจ๊ะพี่สุดหล่อ บอกหนูมาเถอะนะ หนูทำได้ทุกอย่างจริงๆ”
“แต่ว่ามัน...”
แววตาเสียดายของคู่สนทนาที่มองมาทำให้พุดแก้วประหลาดใจ
“แต่ว่ามันอะไรเหรอจ๊ะ”
“แต่ว่ามันไม่เหมาะกับคนสวยๆ อย่างน้องหรอกพี่ว่า”
“หนูบอกแล้วไงว่าทำได้ทุกอย่าง พี่บอกมาเถอะ นะคะ... หนูอยากได้งานที่นี่จริงๆ”
ความมุ่งมั่นในดวงตาของสาวสวยตรงหน้าทำให้ฟิลลิปจำต้องบอกออกไป
“ขายบริการ”
รอยยิ้มจางหายไปจากกลีบปากอิ่มทันที
“ขะ ขายบริการ...?”
“ใช่”
ฟิลลิปพยักหน้า
“เห็นไหมพี่บอกแล้วว่าน้องคนสวยไม่ชอบตำแหน่งนี้หรอก”
พุดแก้วกำกระเป๋าในมือแน่น อยากจะหมุนตัวหันหลังให้ และรีบเดินหนีไปซะ แต่คำข่มขู่นานานัปการของนิโคลกับโทมัสมันกลับฉุดรั้งหล่อนเอาไว้ ความหวาดกลัวกลบทับความอัปยศอดสูเอาไว้จนมิดชิด
หล่อนไม่มีทางเลือก... หล่อนต้องทำทุกทาง ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เข้าไปทำงานในไนต์ คาร์ตัน เพราะที่นี่คือสถานที่โปรดปรานของไทโรน คาร์ตัน ผู้ชายที่หล่อนมีหน้าที่ที่จะต้องทำให้เขาลุ่มหลงจนโงหัวไม่ขึ้น
น่าขยะแขยง...
หล่อนมันคือผู้หญิงที่น่าขยะแขยงที่สุดในโลก พุดแก้วด่าทอตัวเองในอกด้วยความทุกข์ทรมาน และก็กลบเกลื่อนความโศกเศร้าเอาไว้ด้วยรอยยิ้มหวาน
“หนูไม่มีทางเลือกแล้วนี่จ๊ะ ยังไงก็ต้องทำ”
“ว่าไงนะ? นี่น้องสนใจจะทำจริงๆ เหรอ”
ฟิลลิปหรี่ตามองอย่างไม่อยากเชื่อ
“พี่ว่าผู้หญิงสวยๆ แบบน้อง ไปรับจ๊อบเป็นนางแบบน่าจะรุ่งกว่ามาเป็นอีตัวนะ”
คำพูดตรงไปตรงมาของฟิลลิปทำให้แก้มนวลของพุดแก้วแดงก่ำ ความอับอายแล่นพล่านอยู่ในกระแสโลหิต
“พี่ก็เห็นว่าหนูไม่ใช่คนที่นี่ งานหายากสำหรับหนู”
ฟิลลิปยืนมองอย่างเสียดายพักใหญ่ ก็พยักหน้าตัดใจ
“ก็ได้ ถ้าน้องต้องการแบบนั้น แต่อย่ามาเสียใจทีหลังล่ะ”
“ขอบคุณมากค่ะพี่...”
“พี่ชื่อฟิลลิป ตามพี่มา พี่จะพาไปสมัครกับหัวหน้า”
ผู้ชายหน้าดุดึงกระเป๋าจากมือของหล่อนไปถือเอาไว้ จากนั้นก็เดินนำเข้าไปภายในไนต์ คาร์ตัน หญิงสาวเดินตามไปติดๆ
ไนต์ คาร์ตันเวลากลางวันช่างแตกต่างจากยามกลางคืนยิ่งนัก หญิงสาวกวาดตามองไปรอบๆ ตัวที่เดินผ่าน ความทรงจำที่เกิดขึ้นที่นี่กับผู้ชายที่ชื่อไทโรน คาร์ตันยังฝังอยู่ในหัวอย่างแน่นหนา ผู้ชายหล่อจัด นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหิวกระหาย เขาเข้ามาประชิดตัวหล่อน หวังร่างกายของหล่อน แต่พอรู้ว่าหล่อนไม่ใช่ไก่หลงอย่างที่เข้าใจ สัญชาตญาณป้องกันตัวเองของเขาก็สำแดงฤทธิ์ หล่อนเกือบเป็นลมในอ้อมแขนกำยำของเขา หากโทมัสไม่ปรากฏตัวขึ้นเสียก่อน
และนั่นก็ทำให้สายตาที่เคยมองด้วยความหิวกระหาย แปรเปลี่ยนเป็นความขยะแขยงชิงชังราวกับอริศัตรูในทันที หล่อนไม่ควรรู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไทโรนก็เป็นแค่เหยื่อที่หล่อนต้องเชือดให้ได้เพื่อความอยู่รอดของตัวหล่อนและน้องสาว แต่ทำไมนะ ทำไมหัวใจถึงสั่นสะเทือนราวกับยืนอยู่ท่ามกลางแผ่นดินไหวรุนแรงยามที่ได้กลิ่นลมหายใจของผู้ชายคนนี้
ลุ่มหลง...
คำนี้เป็นสิ่งที่หล่อนต้องทำให้ไทโรนรู้สึกให้ได้ แต่ดูทีท่าว่าหล่อนเสียมากกว่าที่จะพลัดตกลงไปในเหวแห่งความเสน่หานี้เป็นคนแรก
ไม่นะ... หล่อนจะต้องเข้มแข็ง มันคืองาน คือสิ่งที่หล่อนต้องทำเพื่อความอยู่รอด หล่อนจะหลงรักเหยื่อไม่ได้ แม้ว่าเหยื่อคนนี้จะเต็มไปด้วยเสน่ห์แห่งบุรุษเพศแค่ไหนก็ตาม
‘ไทโรน คาร์ตัน ฉันจะไม่มีวันหลงรักคุณ’
ยืนยันกับตัวเองหนักแน่นในอก ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าไม่มีทางทำอย่างที่สมองสั่งได้ แม้แต่สักเสี้ยววินาทีเดียว
“แล้วจะเริ่มงานได้เมื่อไหร่ล่ะ คุณ...”
หัวหน้าของฟิลลิปมองหล่อนอยู่พักใหญ่ก็เอ่ยถามขึ้น
“หนูชื่อพุดแก้วค่ะ”
“อืมม์... แล้วจะเริ่มงานเมื่อไหร่ อาทิตย์หน้าทันหรือเปล่า”
พุดแก้วกัดปากจนเจ็บระบม ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะยินยอมทำร้ายตัวเองเพื่อคนอื่นถึงขนาดนี้
อีตัว... โสเภณี...
หยาดน้ำตาทำท่าจะกลิ้งหล่นออกมาจากดวงตาแต่มันก็ถูกเจ้าของกะพริบเร็วๆ จนมันหายไป จากนั้นหญิงสาวก็ฝืนยิ้มทั้งๆ ที่หัวใจเจ็บระบม
“คืนนี้เลยค่ะ”
“คืนนี้?!”
ทั้งฟิลลิปและหัวหน้าของเขาอุทานพร้อมกันอย่างเหลือเชื่อ
“พี่ว่าน้องพุดแก้วไปเตรียมตัวก่อนดีกว่า ไว้พรุ่งนี้ค่อยเริ่มงาน”
ฟิลลิปเสนอความคิดเห็น แต่พุดแก้วต้องการให้สิ่งที่ได้รับมอบหมายมาจบสิ้นโดยเร็ว หล่อนไม่ต้องการยื้อเวลาต่อไปอีกแม้แต่วินาทีเดียว
“คืนนี้ค่ะ พุดพร้อม...”
ฟิลลิปและหัวหน้ามองหน้ากันด้วยความเหลือเชื่ออีกครั้ง ก่อนที่คนที่มีสิทธิ์ออกคำสั่งจะเอ่ยอนุญาตขึ้น
“ก็ตามใจ งั้นให้ฟิลลิปพาไปที่ห้องพักก่อน ประมาณสองโมงครึ่งจะมีคนตามให้ไปแต่งหน้าแต่งตัว และเริ่มงานตอนห้าโมงเย็น”
“ค่ะ”
พุดแก้วก้มหน้า น้ำเสียงที่ปั้นแต่งนั้นสั่นเทายิ่งนัก หล่อนทำเพื่อน้องสาว ทำเพื่อคนที่หล่อนรักมากที่สุดในชีวิต แค่นี้หล่อนยอมทำได้
“งั้นตามพี่มาทางนี้...”
ฟิลลิปเดินนำหน้าไป พุดแก้วเดินตามไปเงียบๆ ระหว่างทางคู่สนทนาก็อดที่จะพูดขึ้นไม่ได้
“พี่ทำงานแบบนี้มานานแล้ว พอจะมองออกว่าผู้หญิงคนไหนใจแตก คนไหนทำเพราะความจำเป็น พี่ว่าน้องพุดแก้วถอนตัวตอนนี้ยังทันนะ พี่จะพาไปส่งข้างนอกเอง”
“สายไปแล้วล่ะพี่ฟิลลิป... ฉันตัดสินใจแล้ว”
เสียงถอนใจเบาๆ ของฟิลลิปดังขึ้น ก่อนที่ทุกอย่างรอบตัวจะเงียบสนิทลงอีกครั้ง พุดแก้วปล่อยตัวเองให้จมลงสู่นรก และก็ภาวนาให้มันจบสิ้นลงโดยเร็วที่สุด ก่อนที่หล่อนจะขาดใจตาย
